واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا از دم گرمی سخنی سر نشود</p></div>
<div class="m2"><p>دل از ایمان ترا منور نشود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ایمان اخگر، دل سیاه انگشت است</p></div>
<div class="m2"><p>بی دم انگشت هرگز اخگر نشود!</p></div></div>

شمارهٔ ۷۷

تا از دم گرمی سخنی سر نشود
دل از ایمان ترا منور نشود
ایمان اخگر دل سیاه انگشت است
بی دم انگشت هرگز اخگر نشود

هوش مصنوعی: این شعر به اهمیت سخن‌گفتن و ارتباط درباره ایمان اشاره دارد. شاعر می‌گوید که تا زمانی که فرد در مورد ایمانش صحبت نکند، دلش روشن نمی‌شود. همچنین، ایمان را به ذغالی تشبیه می‌کند که بدون دمیدن، شعله‌ور نخواهد شد. به عبارت دیگر، برای اینکه ایمان بتواند در دل بوجود بیاید و جان بگیرد، نیاز به بیان و ارتباط دارد.

شمارهٔ ۷۵

شمارهٔ ۷۶

هوش مصنوعی: اگر سخنی از دل و با گرمی بیان نشود، دل تو نیز از ایمان روشن نخواهد شد.

تا از دم گرمی سخنی سر نشود

دل از ایمان ترا منور نشود

هوش مصنوعی: ایمان همچون جرقه‌ای است که می‌تواند دل تاریک را روشن کند، ولی بدون تلاش و عمل، هیچ درخششی ایجاد نخواهد شد.

ایمان اخگر، دل سیاه انگشت است

بی دم انگشت هرگز اخگر نشود!

شمارهٔ ۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده