واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کرده ما را ناتوان از بس غم جانان ما</p></div>
<div class="m2"><p>با عصای نی مگر خیزد ز جا افغان ما</p></div></div>

شمارهٔ ۳۹

کرده ما را ناتوان از بس غم جانان ما
با عصای نی مگر خیزد ز جا افغان ما

هوش مصنوعی: این بیت نشان‌دهندهٔ عواطف و درد عاشقانه‌ است. شاعر از ناتوانی و غم ناشی از عشق سخن می‌گوید و به نوعی از رنجی که به خاطر جدایی یا دوری معشوق می‌کشد، اشاره می‌کند. احساساتی مانند ضعف و زاری در این شعر به وضوح نمایان است.

شمارهٔ ۳۷

شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: ما را از شدت غم معشوق ناتوان کرده است، انگار که ما با عصای نی می‌خواهیم جای خود را تغییر دهیم و فقط می‌توانیم ناله کنیم.

کرده ما را ناتوان از بس غم جانان ما

با عصای نی مگر خیزد ز جا افغان ما

شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده