واعظ قزوینی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۲۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را</p></div>
<div class="m2"><p>به چشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ره عشق است، با این عزمهای سست نتواند شد</p></div>
<div class="m2"><p>که بر آتش زدن نبود میسر پای چوبین را</p></div></div>

شمارهٔ ۲۹

کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را
به چشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را
ره عشق است با این عزمهای سست نتواند شد
که بر آتش زدن نبود میسر پای چوبین را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به آشنایی با درد و رنج‌های زندگی اشاره می‌کند و می‌گوید که غفلت نمی‌تواند خواب آرامی را به ارمغان آورد. او تأکید می‌کند که برای رسیدن به عشق و هدف‌های بزرگ، نباید با اراده‌های سست و ضعیف اقدام کرد، زیرا برای غلبه بر مشکلات و چالش‌ها باید بسان چوبی محکم و استوار بود. به عبارت دیگر، برای رسیدن به موفقیت و عشق واقعی، باید عزم و اراده قوی داشت.

شمارهٔ ۲۷

شمارهٔ ۲۸

هوش مصنوعی: اگر با درد و رنج آشنا شوی، دنیا و غفلت آن برایت مانند نمک بر زخم خواهد بود و خواب شیرین دیگر برایت معنا نخواهد داشت.

کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را

به چشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را

هوش مصنوعی: راه عشق دشوار است و با این عزم‌های ضعیف نمی‌توان در آن پیش رفت. مانند این است که پاهای چوبی نمی‌توانند بر آتش ایستادگی کنند.

ره عشق است، با این عزمهای سست نتواند شد

که بر آتش زدن نبود میسر پای چوبین را

شمارهٔ ۲۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده