هوش مصنوعی: نام شگفت‌انگیز تو آغازگر کارهاست و ارزش‌های مختلف در برابر تو مانند خاک و آب ناچیزند.

هوش مصنوعی: خورشید و ماه، هر دو مانند دو قطره باران هستند که از فیض و رحمت تو نشأت می‌گیرند، و قلم تو با حرکت خود، روزگارها را رقم می‌زند.

هوش مصنوعی: شفق هر شب به خاطر نگرانی تو بر آسمان رنگی کمرنگ دارد، گویا که از چهره‌ی گل‌های لاله در باغ‌ها کم‌نور شده است.

هوش مصنوعی: انگشت شست برای اشاره به قد بلندی درختی که از کنار جویبارها سر برآورده، بالا می‌رود.

هوش مصنوعی: برای درک زیبایی و شکوه قدرت تو، بهار گل‌ها را در دل طبیعت می‌شمارم و به دقت به خارها نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: مهربانی تو به نوعی برای مردم روزی مقرر شده است که با خط سبز بر روی صفحه‌های زراعت نوشته شده است.

هوش مصنوعی: هرجا که دیوانه به فکر تو قدم می‌گذارد، شادی و زیبایی عشقت را مانند بهار، در دل‌ها می‌پراکند.

هوش مصنوعی: عاشقان و رهروان عشق، به خاطر محنت و غم تو، جان خود را تقدیم کرده‌اند. هر سنگی که در راه تو قرار می‌گیرد، گویی سنگ مزارهایی است برای بستر خواب ابدی آن‌ها.

هوش مصنوعی: موجی که می‌بینی حقیقت ندارد و افرادی که به دنبالت هستند، بی‌قرار و ناآرام هستند.

هوش مصنوعی: با قلم چگونه می‌توان به پایان توصیف تو رسید؟ کجا می‌توان منزل گزید در حالی که مسافرانی از سوارکاران در راه هستند؟

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به ستایش تو بپردازم، در حالی که بار سنگین گناه خود را به دوش دارم؟

هوش مصنوعی: اگر باید از ندامت رنج ببرم، به اندازه‌ی گناهی که کرده‌ام، خوشبختانه عمر این دوران کوتاه است.

هوش مصنوعی: زمانی که در روز قیامت من را که ذلیل و نادم هستم به نزد خودت بیاوری، نسبت به من، دیگران شرمنده و خجالت‌زده خواهند شد.

هوش مصنوعی: واعظ اگرچه به خودم امیدی ندارم، اما دست خودم در کار است و به دامن کسانی که امیدوارند، چنگ زده‌ام.