طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پر شده پیمانه ام، ظرف ندارد اجل</p></div>
<div class="m2"><p>ورنه ز من می گرفت، در عوض جان، شراب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر ز دو چشمت به هم،عشوه رسد، دور نیست</p></div>
<div class="m2"><p>زان که به هم می دهند، باده پرستان شراب</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۳۴

پر شده پیمانه ام ظرف ندارد اجل
ورنه ز من می گرفت در عوض جان شراب
گر ز دو چشمت به همعشوه رسد دور نیست
زان که به هم می دهند باده پرستان شراب

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر احساس پر شدن و فشاری را بیان می‌کند که درونش دارد و می‌گوید اگر زمان مرگ نبود، جان خود را به جای شراب می‌داد. او همچنین به نقش عشق و زیبایی چشمان معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید اگر چشمان او به یکدیگر بیفتند، وقوع عشق و شراب نوشی فاصله‌ای ندارد.

شمارهٔ  ۱۳۲

شمارهٔ  ۱۳۳

هوش مصنوعی: زندگی‌ام به نهایت رسیده و دیگر جایی برای تحمل بیشتر نیست. اگر مرگ اجازه می‌داد، بدون تردید جانم را با شراب عوض می‌کردم.

پر شده پیمانه ام، ظرف ندارد اجل

ورنه ز من می گرفت، در عوض جان، شراب

هوش مصنوعی: اگر از چشمانت ناز و دلربایی بیرون بیاید، دور از انتظار نیست که افرادی که شراب می‌نوشند، به همدیگر مشروباتی را تقدیم کنند.

گر ز دو چشمت به هم،عشوه رسد، دور نیست

زان که به هم می دهند، باده پرستان شراب

شمارهٔ ۱۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده