طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عکس او در بغل نور فکنده ست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>نیستم موسی و در طور فکنده ست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>همچو موجی که به ساحل فتد از شورش بحر</p></div>
<div class="m2"><p>جوش نزدیکی او، دور فکنده ست مرا</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۱۳

عکس او در بغل نور فکنده ست مرا
نیستم موسی و در طور فکنده ست مرا
همچو موجی که به ساحل فتد از شورش بحر
جوش نزدیکی او دور فکنده ست مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات عمیق خود نسبت به معشوق اشاره می‌کند. او تصویری از خود در کنار نور معشوق ترسیم می‌کند و به این نکته می‌پردازد که هرچند به مقام موسی نمی‌رسد، اما همین نور او را به سوی خود می‌کشد. شاعر خود را همچون موجی وصف می‌کند که از شورش دریا به ساحل می‌رسد و این نزدیکی به معشوق، او را از دوری و تنهایی رهایی می‌بخشد. در واقع، او از تاثیر مثبت و الهام‌بخش حضور معشوق بر زندگی‌اش سخن می‌گوید.

شمارهٔ  ۱۱۱

شمارهٔ  ۱۱۲

هوش مصنوعی: تصویر او در دل نور تابیده است و من همچون موسی نیستم که در کوه طور دیده شده باشم.

عکس او در بغل نور فکنده ست مرا

نیستم موسی و در طور فکنده ست مرا

هوش مصنوعی: مانند موجی که به سواحل می‌رسد و از خروش دریا آرامش پیدا می‌کند، شور و هیجان نزدیک بودن او باعث شده که من از او دور شوم.

همچو موجی که به ساحل فتد از شورش بحر

جوش نزدیکی او، دور فکنده ست مرا

شمارهٔ ۱۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده