طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تو دریایی و طغرا قطره، کی از قطره می آید</p></div>
<div class="m2"><p>که همچون موج بیند دست خود در گردن دریا</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۱۲

تو دریایی و طغرا قطره کی از قطره می آید
که همچون موج بیند دست خود در گردن دریا

هوش مصنوعی: این شعر به تشبیه دریا و قطره اشاره دارد. شاعر با بیان این که دریا و قطره اجزای یکدیگرند، بیان می‌کند که قطره‌ای کوچک نمی‌تواند از دریا جدا باشد. تصویرسازی از دست کشیدن قطره در گردن دریا نشان‌دهنده ارتباط عمیق و پیوسته میان این دو است. در واقع، هیچ قطره‌ای از دریا جدا نیست و همگی بخشی از یک کل بزرگ‌تر هستند.

شمارهٔ  ۱۱۰

شمارهٔ  ۱۱۱

هوش مصنوعی: تو همچون دریایی و من تنها یک قطره‌ام، چطور می‌توانم چون موجی دریا را در آغوش بگیرم و دست خود را به گردن تو بیاندازم؟

تو دریایی و طغرا قطره، کی از قطره می آید

که همچون موج بیند دست خود در گردن دریا

شمارهٔ ۱۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده