طغرای مشهدیشمارهٔ ۱۰۵
آن مرغ بینواییم، کز آشیانه ما
صد کوچه باغ راه است، تا آب و دانه ما
ما شعله ایم، لیکن پیش کسان ز تمکین
ساکن چو آتش می، باشد زبانه ما
با آنکه هر فسانه، خواب آورد به دیده
از دیده می برد خواب، دایم فسانه ما
ابنای جنس ما را، چون مهره های شطرنج
از بهر جنگ آرد، دوران به خانه ما
اطلاعات
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
آن مرغ بینواییم، کز آشیانه ما
صد کوچه باغ راه است، تا آب و دانه ما
هوش مصنوعی: آن پرنده‌ی بی‌چاره را ببینید که برای پیدا کردن آب و دانه‌اش، باید از صد کوچه و باغ عبور کند، تا به آشیانه‌اش برسد.
ما شعله ایم، لیکن پیش کسان ز تمکین
ساکن چو آتش می، باشد زبانه ما
هوش مصنوعی: ما مانند شعله‌ای هستیم که در برابر دیگران آرام و ساکن به نظر می‌رسیم، اما در درون خود قدرت و حرارت زیادی داریم، مثل آتشی که همیشه ممکن است زبانه بکشد.
با آنکه هر فسانه، خواب آورد به دیده
از دیده می برد خواب، دایم فسانه ما
هوش مصنوعی: با اینکه هر داستانی می‌تواند خواب و خیال را به چشم بیاورد، اما خواب، دائماً از ما می‌گیرد و ما را در دنیای افسانه‌ها غرق می‌کند.
ابنای جنس ما را، چون مهره های شطرنج
از بهر جنگ آرد، دوران به خانه ما
هوش مصنوعی: فرزندان ما مانند مهره‌های شطرنج به میدان جنگ می‌آیند و ما را به سوی خود می‌کشند.