طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » مفردات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به این ذوق گرفتاری که من دارم زهی حسرت</p></div>
<div class="m2"><p>که صیاد از کمین رفت و نیفتادیم در دامش</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

به این ذوق گرفتاری که من دارم زهی حسرت
که صیاد از کمین رفت و نیفتادیم در دامش

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از حسرت و نوستالژی سخن می‌گوید. او به این احساس اشاره دارد که علی‌رغم تلاش‌ها و امیدها، نتوانسته‌اند به هدف خود برسند و از کمین "صیاد" فرار کنند. این کلمات نمایانگر ناکامی و افسوس او نسبت به فرصت‌های از دست رفته است.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: من به خاطر علاقه و اشتیاقی که دارم افسوس می‌خورم که شکارچی از کمین خود بیرون آمد و ما به دامش نیفتادیم.

به این ذوق گرفتاری که من دارم زهی حسرت

که صیاد از کمین رفت و نیفتادیم در دامش

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده