وفایی شوشتری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مولای همه علیست مولای خدا</p></div>
<div class="m2"><p>او هم روی خداست هم رای خدا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر، می بود خدای را همتایی</p></div>
<div class="m2"><p>من می گفتم علیست همتای خدا</p></div></div>

شمارهٔ ۲

مولای همه علیست مولای خدا
او هم روی خداست هم رای خدا
گر می بود خدای را همتایی
من می گفتم علیست همتای خدا

هوش مصنوعی: این شعر به مقام والای امام علی (ع) می‌پردازد و او را مولای خدا و تجلی گاه ویژگی‌های الهی معرفی می‌کند. شاعر با تأکید بر بی‌نظیری علی، بیان می‌کند که اگر خدایی دیگر وجود می‌داشت، او را هم‌تای خدا می‌دانست.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: حضرت علی، سرپرست و ولی تمامی مخلوقات است و او نزد خداوند مقام ویژه‌ای دارد؛ هم جلوه‌ای از خداوند است و هم در تصمیم‌گیری‌ها و اراده‌های الهی حضوری موثر دارد.

مولای همه علیست مولای خدا

او هم روی خداست هم رای خدا

هوش مصنوعی: اگر خدایی همتایی بود، من می‌گفتم علی همتا و برابر خداست.

گر، می بود خدای را همتایی

من می گفتم علیست همتای خدا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده