هوش مصنوعی: وقتی درباره ویژگی‌های آن لب شیرین و نرم صحبت می‌کنم، با معنایی بسیار ظریف و دلنشین در کلامم می‌آیم.

هوش مصنوعی: با درختان زیبا و بلند هیچگاه نمی‌توانم به آرامش برسم، دل من تنها با دیدن تو آرام می‌شود. حتی اگر به چمن بروم و طبیعت را تماشا کنم، باز هم نبود تو من را ناراحت می‌کند.

هوش مصنوعی: طوطی زیبای من، تصویرت را در آینه به جلو بیاور تا من هم چهره‌ام را ببینم و بتوانم سخن بگویم.

هوش مصنوعی: وقتی در فکر تو هستم، مثل غنچه‌ای که در انتظار باز شدن است، شوقی در دل دارم که می‌خواهم تمام پیراهنم را از شوق بپاره‌ام. از دل خونین و آکنده از عشق، به سمت تو می‌آیم.

هوش مصنوعی: از زیبایی‌های تو تعجبی نیست اگر من با گل و گیاهان خوشبو و زیبا نزد تو بیایم.

هوش مصنوعی: ذهنم در میان تو پر از خیال و تصور است. هرچند که این تفکرات برایم سخت و تنگ شده، اما با این حال باز هم به سراغ این خیالات می‌روم.

هوش مصنوعی: ای معشوق، تا کی باید از درد دوری و غربت شکایت کنم؟ تا کی باید در راه سفر و کوله‌بار درنگ کنم تا بالاخره به وطن برسم؟