هوش مصنوعی: به خاطر لبانی که با خنده‌اش جانم را به شوق می‌آورد، شکرگزارم. بوسه‌ای شگفت‌انگیز که به خاطر آن دل شاداب و خوشحالم.

هوش مصنوعی: چهره‌اش در روز نوروز همچون گل است و لب‌هایش هنگام سخن گفتن، مانند غنچه‌ای است که در حال خندیدن شکفته می‌شود.

هوش مصنوعی: علی‌رغم اینکه لب‌های تو مانند غنچه‌اند، اما دهانت همچون گلی شکفته است که همیشه آماده خندیدن است.

هوش مصنوعی: وقتی به دوری تو فکر می‌کنم، به جای گریه، خنده به چهره‌ام می‌آید، زیرا بی تو باید بر این خنده‌ای که می‌کنم، گریه کنم.

هوش مصنوعی: من برای روزی که به وصالت برسم و شب‌هایی که دوری تو را می‌گذرانم، خود را به عهد و پیمان تو متعهد می‌دانم، چه در حال گریه و چه در حال خنده.

هوش مصنوعی: وقتی خورشید ناگهان چهره‌ات را می‌بیند، مثل اینکه صبح را با لبخند بر ماه جشن می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ما که دلداده عشق هستیم، نباید خنده کنیم، چون در زمان سوگواری عزیزان، اشک و ناله بر خنده مقدم است.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که برای عشق تو گریه کنیم و این باعث شود که نماز ما خراب شود، باز هم با این حال ما به این اندازه خنده نمی‌کنیم.

هوش مصنوعی: چشمم از درد فراق تو آنقدر اشک نمی‌ریزد که بدون تو، لبخند را هم خشک کند.

هوش مصنوعی: تو لبخند می‌زنی و در عین حال، عاشقان به خاطر عشقشان اشک می‌ریزند. از این رو، تعجبی نیست که گاهی زهر خنده‌ات برای آن‌ها دردآور باشد.

هوش مصنوعی: اگر لبخند بر لب شیرینی باشد، دهان پسته‌ای مانند تو مملو از شیرینی و خوشی خواهد شد.

هوش مصنوعی: لبان تو به جز از خشکی دهان چیزی نمی‌گوید و دهان تو نیز به جز خند‌های شیرین نمی‌خندد.

هوش مصنوعی: در لحظاتی که تو خداحافظی می‌کنی، سیف فرغانی می‌گوید نرو، چون بدون تو دیگر لبخندی از من نمی‌آید.