هوش مصنوعی: خود را نشان بده و از زیبایی‌های خود صحبت کن، مانند شکرینی که در بازار ولایت دارد. لبخند بزن و چهره زیبای خود را نمایان کن، مثل ماه که به آسمان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: وقتی چشمانم را با اشک پر دیدی، لبهایم را به هم فشار نده. این جدایی را با شیرینی شکر، برطرف کن.

هوش مصنوعی: دنیا به خاطر لبخند تو زیبایی دارد. پس این غزل زیبا را بخوان و آن مهر و محبت بزرگ را بشکن.

هوش مصنوعی: اگر سنگی از بدخشان وجود دارد که رنگی زیبا دارد، تو می‌توانی با یک حقه، آن را بشکنی و جواهر آن را به دست آوری.

هوش مصنوعی: اگر نیشکر مصری از قند صحبت کند، تو می‌توانی با تکه کردن نبات خشک او را از آن شکر، تر و طعم‌دارتر کنی.

هوش مصنوعی: دل مانند گنجینه‌ای از طلاست و من آن را در صندوقی محفوظ نگه‌داشته‌ام. پس دست تو را به‌سوی آن دراز می‌کنم تا با اراده‌ات آن در را بشکنی و به غنای آن دسترسی پیدا کنی.

هوش مصنوعی: در ترازوی سنجش تو، کعبه چه ارزشی دارد؟ تنها سنگی است که دل را به خود متوجه می‌کند و باید از آن خواهش کنی که به حرمت جان، آن را بشکنی.

هوش مصنوعی: ای دل شکست‌خورده، خود را برای جلب رضایت او به هزار بار دیگر هم بشکن.

هوش مصنوعی: بر سر کوی او بنشین و با دست خود پای خود را که تو را به سفرهای دور می‌برد، بشکن.

هوش مصنوعی: برای ورود به دنیای عشق او، باید به درستی و با صداقت قدم بگذاری. عشق به تو می‌گوید که چقدر باید از خودت فاصله بگیری و رنج بکشانی.