سلیم تهرانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که از شورش این بحر خطیر</p></div>
<div class="m2"><p>عاجز گردید ناخدای تدبیر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از موج به موج است گذارم، گویی</p></div>
<div class="m2"><p>مورم که رهم فتاده بر روی حصیر</p></div></div>

شمارهٔ ۶۰

افسوس که از شورش این بحر خطیر
عاجز گردید ناخدای تدبیر
از موج به موج است گذارم گویی
مورم که رهم فتاده بر روی حصیر

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساس ناامیدی و ضعف در برابر مشکلات بزرگ و حوادث دشوار اشاره می‌کند. او می‌گوید که حتی ناخدای دانا و باتجربه نیز قادر به کنترل این طوفان و بحران نیست و خود را مانند یک مورچه‌ای می‌بیند که بر روی فرشی از خزه افتاده است و به سادگی در میان امواج جاری گرفتار شده است.

شمارهٔ ۵۸

شمارهٔ ۵۹

هوش مصنوعی: متأسفانه، ناخدای حکمت و تدبیر در برابر طوفان و آشفتگی این دریا ناتوان و عاجز شده است.

افسوس که از شورش این بحر خطیر

عاجز گردید ناخدای تدبیر

هوش مصنوعی: من در حال عبور از روی امواج هستم، مثل اینکه مثل یک مورچه بر روی فرشی افتاده‌ام.

از موج به موج است گذارم، گویی

مورم که رهم فتاده بر روی حصیر

شمارهٔ ۵۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده