هوش مصنوعی: دل من از مشکلات و فقر، داستانی نمی‌گوید؛ زیرا درویش تنها در برابر حکمت و قدرت شاه چیزی نمی‌گوید و در دلش سکوت دارد.

هوش مصنوعی: من از گناه و خطاهای خود بازگشتم، ولی این توبه‌ام به مقصود و راه درست نیانجامید. افسوس که اگر این پیر راهنمای شراب‌خانه مرا هدایت نکند، به جایی نخواهم رسید.

هوش مصنوعی: ای دل، چرا از شکایت از او اینقدر سکوت کرده‌ای؟ دیگر آن محبت و مهری که او به ما می‌کرد، به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: چون ادب حکم می‌کند، غنچه دهن خود را پیش لب تو نمی‌گشاید. حالا چه کسی است که این روش را رعایت نکند؟

هوش مصنوعی: در دل من از او خواهشی وجود دارد که اگر به من دشنام هم دهد، هیچ توجهی به نام من نداشته باشد.

هوش مصنوعی: شمع خوشحال است که به دست نسیم خاموش شود و این بهتر است که چراغ حمایتی نداشته باشد.

هوش مصنوعی: دل نمی‌تواند با یک بوسه از لب‌های تو آرام بگیرد؛ مثل این‌که برای چمن تشنه، یک قطره آب کافی نیست.

هوش مصنوعی: در دنیا، چیزی زیباتر از کوه ندیدم، چرا که فقط آنچه را که شنیده است، بازگو نمی‌کند بلکه حس و تجربه واقعی خود را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: از دوست نمی‌توان به دشمن شکایت کرد، چون کسی که روحش سالم است، به هیچ‌وجه از فرزندش (هرچند مشکل‌دار باشد) نخواهد نالید یا انتقاد نکند.