هوش مصنوعی: نمی‌دانم در چه دام و تله‌ای گرفتار شده‌ام! همه چیزهای زیبا و دل‌انگیز از یادم رفته‌اند.

هوش مصنوعی: شاید نگاهی به من از جانب زاهدی باشد، که باعث شده من اینگونه از چشمان پیر مغان دور شوم.

هوش مصنوعی: زمانی که عمرم به پایان برسد، همه اجزای وجودم به خاک خواهند رفت. اما جایی که به کوی تو نرسم، هیچ چیز دیگر نمی‌تواند جای خالی‌ات را پر کند.

هوش مصنوعی: اگر در بین حرف‌های رندان و اهل دل غرق شوم، ای وای، مرا گرفتار محافل و جمع‌های آنها کن!

هوش مصنوعی: به خاطرِ دوری از تو و بی‌خبری، دلگیر نیستم و از اینکه با تو هستم هم خوشحال نیستم. من فقط در پی ترکیب‌های عاشقانه‌ام و انتظار وصالی را می‌کشم که در آن هیچ‌گونه شور و شوقی نباشد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم صید مناسبی برای صیاد باشم، اما چه عیبی دارد اگر از یک زخم، فایده‌ای برای صیادم به دست آید؟

هوش مصنوعی: شراب باعث می‌شود که غم‌های دنیا را فراموش کنم و اگر این کار را نکند، نمی‌توانم حتی لحظه‌ای بدون غم زندگی کنم.

هوش مصنوعی: غصه و ناراحتی‌های زندگی مانع از خلق آثار ادبی من است، وگرنه در این دنیا فردی به اندازه من استعداد ندارد.