بسم االله الرحمن الرحیم

وَ اَلشَّمْسِ وَ ضُحٰاهٰا (۱) وَ اَلْقَمَرِ إِذٰا تَلاٰهٰا (۲) وَ اَلنَّهٰارِ إِذٰا جَلاّٰهٰا (۳) وَ اَللَّیْلِ إِذٰا یَغْشٰاهٰا (۴) وَ اَلسَّمٰاءِ وَ مٰا بَنٰاهٰا (۵) وَ اَلْأَرْضِ وَ مٰا طَحٰاهٰا (۶) وَ نَفْسٍ وَ مٰا سَوّٰاهٰا (۷) فَأَلْهَمَهٰا فُجُورَهٰا وَ تَقْوٰاهٰا (۸) قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکّٰاهٰا (۹) وَ قَدْ خٰابَ مَنْ دَسّٰاهٰا (۱۰) کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوٰاهٰا (۱۱) إِذِ اِنْبَعَثَ أَشْقٰاهٰا (۱۲) فَقٰالَ لَهُمْ رَسُولُ اَللّٰهِ نٰاقَةَ اَللّٰهِ وَ سُقْیٰاهٰا (۱۳) فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهٰا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوّٰاهٰا (۱۴) وَ لاٰ یَخٰافُ عُقْبٰاهٰا (۱۵)

بنام خدای بخشاینده مهربان

بآفتاب و فروغ وقت ارتفاعش (۱) و ماه چون از پی درآیدش (۲) و روز چون جلا دهدش (۳) و شب چون فروپوشدش (۴) و آسمان و آنکه بنا کردش (۵) و زمین و آنکه گستردش (۶) و نفس و آنکه راست کردش (۷) پس الهام کردش بدکاریش را و پرکاریش را (۸) بدرستی که رستگار شد آنکه پاک کرد آن را (۹) بی‌بهره شد آنکه تباه کرد آن را (۱۰) تکذیب نمود ثمود بسبب طغیان (۱۱) هنگامی که برانگیخت بدبخت‌ترش را (۱۲) پس گفت مر ایشان را فرستاده خدا این ناقه خدا و شربش را (۱۳) پس تکذیب نمودند او را پس پی کردندش پس غضب کرد بر ایشان پروردگارشان بسبب گناه ایشان پس یکسان کرد آن را (۱۴) و بیم نکرد عاقبتش را (۱۵)