بسم االله الرحمن الرحیم

هَلْ أَتیٰ عَلَی اَلْإِنْسٰانِ حِینٌ مِنَ اَلدَّهْرِ لَمْ یَکُنْ شَیْئاً مَذْکُوراً (۱) إِنّٰا خَلَقْنَا اَلْإِنْسٰانَ مِنْ نُطْفَةٍ‌ أَمْشٰاجٍ نَبْتَلِیهِ فَجَعَلْنٰاهُ سَمِیعاً بَصِیراً (۲) إِنّٰا هَدَیْنٰاهُ اَلسَّبِیلَ إِمّٰا شٰاکِراً وَ إِمّٰا کَفُوراً (۳) إِنّٰا أَعْتَدْنٰا لِلْکٰافِرِینَ سَلاٰسِلَ وَ أَغْلاٰلاً وَ سَعِیراً (۴) إِنَّ اَلْأَبْرٰارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کٰانَ مِزٰاجُهٰا کٰافُوراً (۵) عَیْناً یَشْرَبُ بِهٰا عِبٰادُ اَللّٰهِ یُفَجِّرُونَهٰا تَفْجِیراً (۶)

بنام خدای بخشندۀ مهربان

بتحقیق آمد بر انسان وقتی از روزگار که نبود چیزی مذکور (۱) بدرستی که ما آفریدم انسان را از نطفه اخلاط که می‌آزمائیمش پس گردانیدیم او را شنوای بینا (۲) بدرستی که ما هدایت کردیم او را راه را یا شکرگزار و یا ناسپاس (۳) بدرستی که ما آماده کرده‌ایم برای کافران زنجیرها و غلها و آتش سوزان (۴) بدرستی که نیکان می‌آشامند از جامی که باشد مزاجش کافور (۵) چشمه که می‌آشامند از آن بندگان خدا جاری می‌کند آن را جاری کردنی (۶)