أَسْکِنُوهُنَّ مِنْ حَیْثُ سَکَنْتُمْ مِنْ وُجْدِکُمْ وَ لاٰ تُضٰارُّوهُنَّ لِتُضَیِّقُوا عَلَیْهِنَّ وَ إِنْ کُنَّ أُولاٰتِ حَمْلٍ فَأَنْفِقُوا عَلَیْهِنَّ حَتّٰی یَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ فَإِنْ أَرْضَعْنَ لَکُمْ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ وَ أْتَمِرُوا بَیْنَکُمْ بِمَعْرُوفٍ وَ إِنْ تَعٰاسَرْتُمْ فَسَتُرْضِعُ لَهُ أُخْریٰ (۶) لِیُنْفِقْ ذُو سَعَةٍ مِنْ سَعَتِهِ وَ مَنْ قُدِرَ عَلَیْهِ رِزْقُهُ فَلْیُنْفِقْ مِمّٰا آتٰاهُ اَللّٰهُ لاٰ یُکَلِّفُ اَللّٰهُ نَفْساً إِلاّٰ مٰا آتٰاهٰا سَیَجْعَلُ اَللّٰهُ بَعْدَ عُسْرٍ یُسْراً (۷)

ساکن کنید ایشان را از جایی که ساکن شده‌اید از وجدتان و آزار مکنید ایشان را که تنگ گیرید بر ایشان و اگر باشند صاحبان حمل پس انفاق کنید بر ایشان تا بگذارند حمل خود را پس اگر شیر دهند برای شما پس بدهید مزد ایشان را و فرمان‌پذیر باشند میان ایشان بخوبی و اگر مضایقه نمائید پس خواهد داد شیر مر او را زن دیگر (۶) که انفاق کند صاحب وسعت از وسعت خود و کسی که تنگ شده باشد بر او روزی او پس باید انفاق نماید از آنچه داد او را خدا تکلیف نکند خدا نفسی را مگر آنچه داد او را بزودی خواهد گردانید خدا بعد از دشواری آسانی (۷)