وَ إِذٰا مَسَّ اَلْإِنْسٰانَ ضُرٌّ دَعٰا رَبَّهُ مُنِیباً إِلَیْهِ ثُمَّ إِذٰا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِیَ مٰا کٰانَ یَدْعُوا إِلَیْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلّٰهِ أَنْدٰاداً لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلِیلاً إِنَّکَ مِنْ أَصْحٰابِ اَلنّٰارِ (۸) أَمَّنْ هُوَ قٰانِتٌ آنٰاءَ اَللَّیْلِ سٰاجِداً وَ قٰائِماً یَحْذَرُ اَلْآخِرَةَ وَ یَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ یَسْتَوِی اَلَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ اَلَّذِینَ لاٰ یَعْلَمُونَ إِنَّمٰا یَتَذَکَّرُ أُولُوا اَلْأَلْبٰابِ (۹) قُلْ یٰا عِبٰادِ اَلَّذِینَ آمَنُوا اِتَّقُوا رَبَّکُمْ لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا فِی هٰذِهِ اَلدُّنْیٰا حَسَنَةٌ وَ أَرْضُ اَللّٰهِ وٰاسِعَةٌ إِنَّمٰا یُوَفَّی اَلصّٰابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسٰابٍ (۱۰)

و چون مس کند انسان را ضرری بخواند پروردگارش را بازگشت‌کنان باو پس چون دهد او را نعمتی از خود فراموش کند آنچه را بود که می‌خواند بآن از پیش و گردانید برای خدا همتایان تا گمراه کند از راه او بگو برخوردارند به کفر خود اندکی بدرستی که تویی از اهل آتش (۸) آیا کسی که اوست عبادت‌کننده در اوقات شب سجده کننده و ایستاده بیم دارد از آخرت و امید می‌دارد بخشش پروردگارش را بگو آیا یکسانست آنان که می‌دانند و آنان که نمی‌دانند جز این نیست که پند می‌گیرند صاحبان خردها (۹) بگو ای بندگان من آنان که ایمان آوردید بپرهیزید از پروردگارتان برای آنان که خوبی کردند در این دنیا خوبیست و زمین خدا وسیع است جز این نیست تمام داده می‌شوند صبرکنندگان مزدشان را بدون شمار (۱۰)