فَقٰالُوا رَبَّنٰا بٰاعِدْ بَیْنَ أَسْفٰارِنٰا وَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنٰاهُمْ أَحٰادِیثَ وَ مَزَّقْنٰاهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ إِنَّ فِی ذٰلِکَ لَآیٰاتٍ لِکُلِّ صَبّٰارٍ شَکُورٍ (۱۹) وَ لَقَدْ صَدَّقَ عَلَیْهِمْ إِبْلِیسُ ظَنَّهُ فَاتَّبَعُوهُ إِلاّٰ فَرِیقاً مِنَ اَلْمُؤْمِنِینَ (۲۰) وَ مٰا کٰانَ لَهُ عَلَیْهِمْ مِنْ سُلْطٰانٍ إِلاّٰ لِنَعْلَمَ مَنْ یُؤْمِنُ بِالْآخِرَةِ مِمَّنْ هُوَ مِنْهٰا فِی شَکٍّ وَ رَبُّکَ عَلیٰ کُلِّ شَیْ‌ءٍ حَفِیظٌ (۲۱)

پس گفتند پروردگار ما دوری افکن میانه سفرهای ما و ستم کردند بر خودهاشان و گردانیدیمشان حکایتها و پراکنده کردیمشان هر پراکنده کردنی بدرستی که در آن هر آینه آیتهاست مر هر شکیبای شکرگزار (۱۹) و بحقیقت راست گردانید بر ایشان ابلیس گمانش را پس پیروی کردند او را جز پاره از گروندگان (۲۰) و نبود مر او را بر ایشان هیچ تسلطی مگر برای آنکه بدانیم آن را می‌گرود بآخرت از آنکه او از آن در شک است و پروردگار تو بر همه چیز نگهبان است (۲۱)