هوش مصنوعی: در زندگی دو جهان، چهره‌نما چیزی است که برای نیازمندان به عنوان فرصتی ویژه به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: از آن فقر واقعی، حالت و نشانه‌ای در وجود شخص ایجاد شد که او را به حقیقی‌ترین اصل وجود، یعنی عدم، بازگرداند.

هوش مصنوعی: او در این دنیا و آخرت، ظاهر و باطنش در حال فنا و زوال است و به نوعی در عشق و اتحاد با خداوند به یک مرحله رسیده است.

هوش مصنوعی: از آن کس که زیبایی‌اش چشم‌نواز است، کارش خالی از ترس و دغدغه است و هر نوع فقر و کمبود در زندگی‌اش به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: زمانی که چهره‌ی سیاه و زشت از تو دور شد، همزمان با آن، دنیای وجودت به شکلی تازه و زیبا شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دیگر نه دانشمندی باقی مانده و نه آثار او، نه یاد مردم در ذهن‌هاست و نه دیدار کسی از عالم.

هوش مصنوعی: کسی چنان به فنا و زوال خود در می‌آید که نه خود را می‌شناسد و نه به یاد خدا می‌افتد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که عارف در حالت حیرت به سر می‌برد و در این حیرت، به مفهوم فنا در وحدت پی می‌برد. به عبارت دیگر، او در جستجوی عمیق معنای وجود و اتحاد با حقیقت هستی، به مرحله‌ای می‌رسد که همه چیز را در وحدت می‌بیند و به نوعی از وجود خود فانی می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که وجودش از یادش رفته است، حتی نمی‌داند که آیا همدمی دارد یا نه.

هوش مصنوعی: در اینجا، مقام و جایگاه والایی وجود دارد که بی‌نیازی و ثروت در آنجا معنا ندارد و تمامی فقر و نیازمندی‌ها در این موقعیت به کمال رسیده است.

هوش مصنوعی: این مکان مناسبی برای صحبت کردن و توضیح دادن نیست، زیرا نشانی از فقر و فقیر در اینجا دیده نمی‌شود.