هوش مصنوعی: بهتر است یک لب از لبی که رنگ لعل دارد و جان را شاداب می‌کند، بنوشم تا اینکه صد جام از کوثر بنوشم.

هوش مصنوعی: من جز با شادی و لذت از این زیبایی شیرین نمی‌توانم زندگی کنم و نمی‌خواهم به خاطر آن چیزی را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: بیش از هر نوع شرابی، سرخوشی و شادی‌ام از همین می‌ناکی است که از جام تو برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: به زیبایی و هنری که در ابروی تو وجود دارد، افتخار می‌کنم و به استاد بزرگی که این مهارت را به تو آموخته، تحسین می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو به این زیبایی خدایی هرگز نیازی به زینت و زیور نداری.

هوش مصنوعی: چرا باید با این حالت غمناک و اشک‌های من، به خاطر ثروت و زر و سیم منت بگذارید؟

هوش مصنوعی: به یک راه، خون من بر زمین می‌ریزد تا زمانی که بتوانم خجالت را از چشمان گریان دور کنم.

هوش مصنوعی: برو ای عارف، که برای نیکو کاری و پرهیز از گناه نیازی به این لباس ریاکارانه نیست.

هوش مصنوعی: شبان عشق تو به من نزدیک می‌شود و جدایی‌ات تحمل‌ناپذیر است؛ در روز قیامت هم نمی‌توانم بار سنگین جدایی‌ات را به دوش بکشم.

هوش مصنوعی: چرا باید به دنبال رنجی از راهی دیگر باشی وقتی که شادی و خوشحالی در میان غم و اندوه تو وجود دارد؟