صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به درویش از تهیدستی گوارا مرگ می گردد</p></div>
<div class="m2"><p>خزان فصل بهار مردم بی برگ می گردد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چراغی را که روغن می کشد دودی نمی باشد</p></div>
<div class="m2"><p>ندارد آه حسرت هر که شادی مرگ می گردد</p></div></div>

شمارهٔ ۲۷۴

به درویش از تهیدستی گوارا مرگ می گردد
خزان فصل بهار مردم بی برگ می گردد
چراغی را که روغن می کشد دودی نمی باشد
ندارد آه حسرت هر که شادی مرگ می گردد

هوش مصنوعی: این شعر به بررسی احساساتی همچون تهیدستی و مرگ می‌پردازد. در آن اشاره شده است که درویش با وجود فقر، مرگ را خوشایند می‌یابد. همچنین، به تغییر فصل‌ها اشاره می‌شود و اینکه انسان‌ها در فصل زوال و بی‌برگی نیز می‌توانند با مرگ کنار بیایند. در نهایت، شاعر با اشاره به چراغی که به آرامی می‌سوزد، نشان می‌دهد که خوشحالی از مرگ حسرتی را به دنبال ندارد.

شمارهٔ ۲۷۲

شمارهٔ ۲۷۳

هوش مصنوعی: در زندگی عادی، فقر و تهیدستی برای درویش قابل تحمل است و حتی او را به مرگ نزدیک می‌کند. مانند این‌که در پاییز، درختان بی‌برگ می‌شوند و زیبایی فصل بهار از بین می‌رود.

به درویش از تهیدستی گوارا مرگ می گردد

خزان فصل بهار مردم بی برگ می گردد

هوش مصنوعی: چراغی که روغن آن را تأمین می‌کند، دودی ایجاد نمی‌کند. کسی که به شادی مرگ فکر می‌کند، همیشه احساس ناامیدی و حسرت دارد.

چراغی را که روغن می کشد دودی نمی باشد

ندارد آه حسرت هر که شادی مرگ می گردد

شمارهٔ ۲۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده