هوش مصنوعی: ای کاش کسی از دل دردناک من بیرون بیاید و ناله کند، چرا که از ناچیزی و بی‌ارزشی زندگی، غم و درد به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: خون من در رگ و پی‌ام به شدت می‌سوزد، چرا که مانند شمع در اثر وسوسه‌ها می‌سوزم. اگر تیغی به دستم بزنی، دود از من بیرون خواهد آمد.

هوش مصنوعی: کسی که در حمایت از حق و عدالت صادقانه تلاش کند، مانند خلیل (ابراهیم) در برابر آتش نمرود، از سختی‌ها و چالش‌ها به سلامت خارج می‌شود و همچنان تازه و شاداب می‌ماند.

هوش مصنوعی: بدون شک، دل‌های پشیمان از حسرت، بیشتر از هیزم تر، دود و آتش از خود خارج می‌کنند.

هوش مصنوعی: چهره زیبای تو به قدری در دل‌ها التهابات ایجاد کرده است که نور آن از روزنه‌های بسته به بیرون می‌تابد.

هوش مصنوعی: تنها مکان بروز درد و اندوه من فقط لب‌هایم نیست، بلکه از تمام وجودم به‌سان دودی که از یک آتش برمی‌خیزد، احساس ندامت و تاسف در می‌آید.

هوش مصنوعی: رفتار ما مانند پرده‌ای است که مانع از حرکت و اقدام می‌شود، و آیا در اینجا نمی‌توانیم با نگاهی هوشیار و بیدار به واقعیت‌ها پی ببریم؟

هوش مصنوعی: باد بزرگی در دشت جنون به پا می‌شود و از دل من آهی بلند برمی‌خیزد، زیرا که اوضاع بسیار آشفته و گرد و غباری به پا کرده است.

هوش مصنوعی: در شب‌های دوری و جدایی، با چشمان خود آرایش کن و به این ابرهای تیره امید داشته باش، زیرا بالاخره روزی ستاره خوشبختی از پس آن‌ها نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: از میان هزاران مزدور و خدمتگزار، تنها یکی مانند ایاز، که خوشبخت و با فرجام نیک است، از دل و جان به پیشگاه محمود می‌آید.

هوش مصنوعی: شرق، مکان درخشان آن ماه زیباست که دل‌ها را از هم جدا کرده است؛ از این صدف، آن گوهر مورد نظر به بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: صائب دچار نابسامانی نمی‌شود، زیرا بخشش افراد نیکوکار به او شبیه گل‌هایی است که از دست کسانی با سخاوت و generosity بیرون می‌آید.