هوش مصنوعی: من از جسم خاکی خود مانند مسیحا به آسمان صعود کردم و از دل خم، به میخانه‌ای که پر از راز و زیبایی است، رفتم.

هوش مصنوعی: من همان شبنم هستم که بر زمین افتادم و یارم تبدیل به آب دل شد، تا از پایین‌ترین نقطه به سوی عالم بالا و بالا دست رفتم.

هوش مصنوعی: من مثل یک حباب هستم که بارها برای نشان دادن آرزوهایم از دریا بیرون آمده‌ام و دوباره به دریا برگشته‌ام.

هوش مصنوعی: به دل دنیای پر خطر و چالش‌های بزرگ قدم گذاشتم و هر کجا که رفتم، تجربه‌های گوناگون و نتایج متفاوتی را با خود همراه داشتم.

هوش مصنوعی: زمانی که اشکالی شبیه گوهر یتیم در برابر سنگ قرار گرفت، من نیز از جمع بچه‌ها به دشت رفتم.

هوش مصنوعی: اکنون به‌طرز عصا، به سوی دیگران می‌روم؛ من که توانسته‌ام صدها جاده را پشت سر بگذارم و مسیرهایی را به وجود آورم.

هوش مصنوعی: دل همچون یک موجود وحشی است و از زیاد بودن همراهان احساس غم نمی‌کند. من این مسیر را به تنهایی و با اراده خود، فارغ از دیگران، طی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هر چند که حال من کمی بهتر شده است، اما درد من این است که دیگر یاد پزشک آسمانی را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من به جایگاهی نرسیدم که نباید به آنجا می‌رفتم، هرچند که یک عمر در پی آرزوها و خواسته‌هایم تلاش کردم.

هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم اثری از دل شکسته و زخمی را ببینم، حتی اگر در عمق و اساس آن موهای پیچیده‌ات غوطه‌ور شوم.

هوش مصنوعی: من نتوانستم به زیبایی و جذابیت خانه لیلی دست یابم، به همین خاطر بدون مانع و مشکل به جستجوی عشق و آرزوهای خود رفتم.

هوش مصنوعی: من در مسیر باریک و دشوار عشق ناتوانم، چون که مانند یک مور که در شب‌ها به سختی می‌رانند، به جلو می‌روم.