هوش مصنوعی: آن روزی که بهار از زندگی‌ام رفت، مانند روزی بود که برگ‌های پاییزی را از دست دادم و آرامش را نیز از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: اگرچه مانند موجی از دریا به ساحل افتادم، اما شکر خدا هنوز دستم از کنار نرفته است.

هوش مصنوعی: هیچ کس به اندازه من در هنر و مهارت ناتوان نیست، زیرا که جان کم‌ارزش مانند شعله‌ای از دستان من به دور می‌پرد.

هوش مصنوعی: از عشق غزالش، دل و جانم را به دست گرفته است و می‌ترسم که ناگهان دام و طعمه‌ام را از دست بدهم.

هوش مصنوعی: من آنقدر اشک ریخته‌ام که انگار از رگ ابر قلمم فیض می‌بخشد و دل آبی‌ام که پر از درد و عذاب است، مانند صدفی سرشار از مرواری است، اما حالا دیگر از دستم رفته است.

هوش مصنوعی: هر جا حقی با ظلم و ستم مورد تایید قرار گیرد و ظلم بر سر کسی بیفتد، من نیز ناراحت و غمگین می‌شوم، حتی اگر توانایی انجام کاری را نداشته باشم.

هوش مصنوعی: آینه به دلیل سختی وجود من به توتیا تبدیل می‌شود و آن شخصی که آینه را در دست دارد، از شدت ضرباتی که به سینه‌اش می‌زند، بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: وقتی نگاهم به آن چاک گریبان افتاد، آرامش و قرارم را از دست دادم.

هوش مصنوعی: از زخم پشیمانی، جگرم به شدتی پاره-pare شده که اگر سینه‌ام مانند موری آسیب ببیند، فگار می‌شود.