هوش مصنوعی: من به زلف دلربایی آغوشی زده‌ام و حالا دوباره در آتش درون خودم گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: شمعی که به دل های بیدار نور می‌بخشد، نوری از من دارد؛ و من بارها چیزی شبیه آب حیات را به چهره خضر (نماد جاودانگی و زندگی ابدی) بخشیده‌ام.

هوش مصنوعی: عشق من همچون نوری است که بال و پر فرشتگان را می‌سوزاند و آنها را از روحانی بودنشان دور می‌کند.

هوش مصنوعی: من از عشق به سکوت روی آورده‌ام و لب‌های مهر را به‌سادگی نمی‌توانم باز کنم، انگار که از موم به منقار سمندری چسبیده‌ام.

هوش مصنوعی: در باغی که من هستم، هیچ درخت بزرگی نیست که بتواند کنار نهال تو بایستد؛ بارها در این باغ زیبا تلاش کرده‌ام و خود را نشان داده‌ام.

هوش مصنوعی: من در جاده‌ای مستقیم و صاف قدم برداشته‌ام و در دشت دیوانگی، همه احساست و تجربیاتم را به نظم درآورده‌ام.

هوش مصنوعی: پارچه‌ی لباس من از دوخت و دوز هستی تشکیل شده و به سادگی مثل سوزنی است که از یقه‌ی فنا بیرون آمده.

هوش مصنوعی: با اینکه من زاهد و پارسا نیستم، اما آداب وضو را می‌دانم. دست خود را از سجاده و میگساری شسته‌ام.

هوش مصنوعی: من همچون صدفی هستم که نمی‌توانم زیبایی‌های خود را در معرض دید بگذارم و به هیچ قیمتی نمی‌خواهم زحمتی برای حفظ خود بکشم. مانند مرواریدی که در آب نهفته‌ام، ارزش و زیبایی‌ام را در دل خود پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من و خیال آزادی از کجا به اینجا رسیده‌ایم؟ اگر بال‌های من پرواز کرده‌اند، پس باید توشه‌ام از آن باشد.

هوش مصنوعی: من مانند بلبل شاد و سرمستم که با گفتار شیرین، به دل خود زخم‌هایی عمیق و دردناک وارد کرده‌ام.