هوش مصنوعی: لبخند تو از زیبایی و شادی، مانند جواهرات درخشان می‌درخشد و زمانی که تو تبسم می‌کنی، گویی شهد شیرینی در آب ریخته می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از درد و سوز دلم برایت بگویم، چشمانم مثل شعله‌ای آتشین، اشک‌ها را سرازیر می‌کند.

هوش مصنوعی: من از نگاه نازک مژگان محبوبم می‌خواهم یک دانه سوزن بزنم و آن را در چشم آبله‌ام بگذارم. آیا چند ضربه تیز می‌تواند به آنجا برسد؟

هوش مصنوعی: اگر کسی به اشتباه وارد گلستان تو شود، از شاخه‌های گل، بلبل زرین برایت خواهد خواند.

هوش مصنوعی: از من دور نشو به خاطر شرم و حجاب او. چه نیازی به ریختن شکر در جوی شیر است؟

هوش مصنوعی: اگر صدفی را باز کنم و به جای قطره باران بهاری، مرواریدی روی لبم بریزد، احساس شگفت‌انگیزی خواهد بود.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ی هنری که افراد هنرمند دارند، به آن‌ها ستم می‌شود. همچنین، به همان میزان که درختان میوه می‌دهند، جمبه‌ای سنگ از شاخ و برگ آن‌ها می‌افتد.

هوش مصنوعی: من به دریا اعتماد کرده‌ام و مانند آن شخص سبک‌سر نیستم که شیشه‌اش در مسیر من، خطرات را ایجاد کند.

هوش مصنوعی: در لحظات حساسی که به یاد مسیح و خضر می‌افتند، مردم به زمین می‌افتند و خاک را بوسه می‌زنند. این نشان‌دهندهٔ ارزش و بزرگی جوهر غیرت و شجاعت تو است که به اندازه‌ای عمیق و تأثیرگذار است که می‌تواند خیلی‌ها را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: چنان از غم و اندوه برای زیبایی چشم‌هایش می‌گریم که خون مرگ از مژه‌هایمان بریزد.

هوش مصنوعی: این بیت به احساسی اشاره دارد که شخصی به زیبایی و جذابیت معشوقش می‌نگرد، در حالی که می‌داند این زیبایی نمی‌تواند برای همیشه در دسترس باشد. به همین دلیل، او از دیدن چهره‌ی دلنشین معشوق خود پرهیز می‌کند زیرا می‌ترسد که زیبایی‌اش به تدریج از بین برود یا کسی دیگر از آن بهره‌مند شود. احساس حسرت و نگرانی از دست دادن زیبایی و لحظات خوش در اینجا ملموس است.