هوش مصنوعی: آیا می‌دانید که چرا دل من اینقدر غمگین است و اشک‌هایم به وفور جاری می‌شوند؟ آیا از چشمانم گل‌های زیبایی برمی‌خیزد، همان‌طور که از قبرها گل می‌روید؟

هوش مصنوعی: در آن باغی که نخل ما رشد می‌کند، تشنگی از لب جویبار برمی‌خیزد و نشان می‌دهد که شرایط برای زندگی و شکوفایی ما مناسب نیست.

هوش مصنوعی: کسی که مانند صدف، زیبایی‌ها و نعمت‌های زندگی را از اطراف خود جمع می‌کند، از وجود او چیزهای ارزشمندی چون جواهر طلایی و گرانبها به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: در آغاز صبح، هر کسی که دلش را از عشق و محبت پاک و صاف کرده باشد، از دلش نفس‌هایی بدون آلودگی و غبار بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: از درد و رنجی که در دل دارم، ناله‌ای از سینه‌ام بلند می‌شود. زخمی که احساس می‌کنم مانند تیغ‌هایی است که در آن شکسته‌اند.

هوش مصنوعی: دانش و آگاهی به مانند گل نرگسی است که از خواب شیرین خود بیدار می‌شود و با شادابی در فصل بهار به شکوفایی می‌رسد. این تصویر نشان‌دهنده‌ زیبایی و طراوت علمی است که فردی با عشق و شور به‌دست می‌آورد.

هوش مصنوعی: از دل من آتشی شعله‌ور است که مانند گیاه سپند، هزاران ناله و فریاد بی‌اختیار از من بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق ستمی است که نمی‌توان از آن شکایت کرد، مانند شعله‌ای که به دل شتابان می‌جوشد و به زودی برافروخته می‌شود.

هوش مصنوعی: عالم هستی به بیماری من طعم شیرینی می‌دهد، به طعم شیره‌ای که از دندان‌های مار بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: آتش زیبایی تو قابل شمارش نیست؛ اگر یک نفر از آن بنشیند، هزاران شعله از آن برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگر با افرادی که در حال سوختن از عشق یا غم هستند، برخورد کنی، چه پیش می‌آید؟ آیا دل آتشین آنها حتی برای خارها هم تعظیم و احترام قائل نخواهد شد؟

هوش مصنوعی: همت و اراده او بسیار بالا و بلند است و از دو جهان (دنیا و آخرت) هیچ گونه ترسی ندارد، چرا که این پلنگ از این کوهستان سر برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: چه کسی به درد دل غمگین صائب توجهی کرده است؟ که از این گلزار تلخ، دودی غم‌انگیز برخاسته است.