هوش مصنوعی: کسی که دلش را از دنیا آزاد کرده و به مراحل بالاتر فکری و روحی دست یافته، نگران نابودی خود نیست. او مانند شخصی است که با تیغ خضر، یعنی راهنمایی و هدایت الهی، به دنبال حقیقت و معنای عمیق‌تری از زندگی می‌باشد و از جان خود نیز گذشته است.

هوش مصنوعی: در سرزمین عشق، هیچ‌کس برای دل دیگران نمی‌سوزد. اینجا همه به خاطر احساسات شدید خود غمگین و ناراحت هستند، مانند شمعی که در کنار یک بستر خسته روشن است.

هوش مصنوعی: دلم مثل اوراقی است که هر کدام را در جایی رها کرده‌اند و به خاطر ناهماهنگی، این گلدسته به فرم و شکل دلخواه در نیامده است.

هوش مصنوعی: زندگی دنیوی طراوت و شادابی را از چهره می‌گیرد و پوست بر تن از خندیدن‌های بی‌فایده و پوچ خشک می‌شود، مانند پسته‌ای که خندان نیست.

هوش مصنوعی: سینه‌ها در سکوت خود، مانند گنجینه‌هایی از جواهرات هستند. به خاطر دارم که از صدف، این راز ناگفته را آموخته‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که چهره او در مه و تاریکی گم شد، به قدری تحت تأثیر قرار گرفتم که بی‌تاب و آواره شدم، انگار که به سواری بر کمر گلدسته تکیه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در سرزمین ما که عشق به طور پنهانی در حال گسترش است، چهره‌ای که با خستگی و ناکامی مشخص شده به مانند سکه‌ای ارزشمند است.

هوش مصنوعی: ای مورچه، به ما نگویید که آرام و بی‌صدا حرکت می‌کنید؛ چون ردپای آن‌هایی که آرام حرکت می‌کنند، هرگز ثبت نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در دل هیچ‌کس، جایی برای ورود وجود ندارد و هیچ‌کس نتوانسته این پیام پنهان را بخواند.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با مداد بر روی کاغذ، آنچه را که در ذهن داریم محدود کرد. مانند یک پرنده سریع و پرتوان، کلمات به آسانی از ذهن ما پرواز می‌کنند و نمی‌توان آن‌ها را در چهارچوبی خاص محبوس کرد.

هوش مصنوعی: به من نگاه کن، اشک‌هایم را ببین. اگر ندیدی، بدان که این رشتهٔ اشک از سر تا پای من در هم گره خورده و هرگز قطع نشده است.

هوش مصنوعی: ای نسیم، مقداری اسپند بر روی آتش بریز، اگر معشوق حال صائب و دلشکسته را بپرسد.