هوش مصنوعی: هر کسی که به درد و رنج خود راضی شود، دیگر نیازی به درمان ندارد. همچنین، نرگس بیمار از زیبایی مسیحا فارغ است و دیگر به آن توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: دل کودکانه مانند پرنده‌ای که برای تماشای زیبایی‌ها می‌دود، شوق و اشتیاقی دارد. اما او از دنیا و دیدن دنیای بیرون دوری کرده و به تنهایی و انزوا روی آورده است و از جستجو و تماشا بی‌نیاز شده است.

هوش مصنوعی: آرزوی بی‌پایان و دردناک در دل عاشقان وجود ندارد؛ کسی که به هدف خود رسیده باشد، دیگر از خواستن و آرزو کردن دلگیر نیست.

هوش مصنوعی: هیچ نیازی به شمع و چراغ در کنار خورشید درخشان نیست؛ زیرا کسی که دلش روشنی دارد، از بینایی ظاهری بی‌نیاز است.

هوش مصنوعی: دل از دنیا بی‌نیاز می‌شود وقتی که چشم به زیبایی‌ها و نعمت‌ها می‌دوزد. گوهر وجود انسان از سختی‌ها و تلخی‌های زندگی رهایی پیدا می‌کند و به قناعت و رضایت می‌رسد.

هوش مصنوعی: عارف و فرد صاحب قدرت حکومتی هر دو در اصل به دور از تکلف و خودخواهی هستند. مانند آفتاب که بدون هر گونه سختی و زحمت به نورافشانی خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشم کسی که به عشق زخمی شده، از خواب دل‌تنگی‌اش بی‌خبر است و به خاطر معشوقش، از تماشا کردن وضعیت دنیا غافل است.

هوش مصنوعی: دنیا پر از سردرگمی و مشکلات است، اما در این میان، مسافرانی هستند که به آرامش و امنیت می‌رسند. این در حالی است که طوفان‌های زیادی از موانع و سختی‌ها عبور می‌کنند و به هیچ چیز اهمیتی نمی‌دهند.

هوش مصنوعی: شور و شوق عشق مانند مبارزه‌ای است که در آن فردی که دل در گرو عشق دارد، تمام تلاش و همت خود را به کار می‌گیرد. در این میان، زحمت‌کش کوه‌کن که تحت فشار کارفرما نیست، می‌تواند با آرامش و بی‌دغدغه به کار خود ادامه دهد.

هوش مصنوعی: تلاش کردن و با چالش‌های بزرگ روبه‌رو شدن، تنها باعث زحمت بیشتر برای خودمان می‌شود، در حالی که در دل ما از غم و مشکلات دنیا بی‌خبر و شاد هستیم.

هوش مصنوعی: ما از روی نادانی خود چیزهایی را فراهم کرده‌ایم، در حالی که عشق هیچ ارتباطی با وجود و عدم ما ندارد.