رودکی » مثنوی‌ها » ابیات به جا مانده از مثنوی بحر خفیف » پاره ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا سمو سر برآورید از دشت</p></div>
<div class="m2"><p>گشت زنگار گون همه لب کشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر یکی کاردی ز خوان برداشت</p></div>
<div class="m2"><p>تا پزند از سمو طعامک چاشت</p></div></div>

پاره ۲

تا سمو سر برآورید از دشت
گشت زنگار گون همه لب کشت
هر یکی کاردی ز خوان برداشت
تا پزند از سمو طعامک چاشت

هوش مصنوعی: در این ابیات، به ظهور سمو (نماد طراوت و شادابی) اشاره می‌شود که باعث شده همه لب‌کشت‌ها زنگار گرفته و فعالیت کرده و هر کسی کاردی از سفره برمی‌دارد تا غذایی از سمو بپزد. در واقع، این متن به تولید و اشتهای بشر در زمان بهار و تجدید حیات طبیعت می‌پردازد.

پاره ۱

هوش مصنوعی: زمانی که سرسبزی و زیبایی به دشت می‌رسد، تمام طبیعت رنگ و بویی تازه می‌گیرد و حتی زنگار و کهنگی‌ها نیز به فراموشی سپرده می‌شوند.

تا سمو سر برآورید از دشت

گشت زنگار گون همه لب کشت

هوش مصنوعی: هر یک از مهمانان، غذایی را از سفره برداشتند تا برای صبحانه آماده کنند.

هر یکی کاردی ز خوان برداشت

تا پزند از سمو طعامک چاشت

پاره ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده