رفیق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه مهر و نه مه به این نکوئی که توئی</p></div>
<div class="m2"><p>نه لاله و گل به خوب روئی که توئی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یوسف که به روزگار از او می گویند</p></div>
<div class="m2"><p>این یوسف روزگار گوئی که توئی</p></div></div>

نه مهر و نه مه به این نکویی که تویی
نه لاله و گل به خوب رویی که تویی
یوسف که به روزگار از او می گویند
این یوسف روزگار گویی که تویی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به ستایش زیبایی و ویژگی‌های فراموش‌نشدنی محبوب خود می‌پردازد. او می‌گوید که نه مهر (خورشید) و نه ماه به زیبایی و نیکی محبوبش نمی‌رسند. همچنین، او اشاره می‌کند که محبوبش بهتر از هر گل و لاله‌ای است و او را با یوسف معروف مقایسه می‌کند، به این معنا که محبوبش در دل‌های مردم به اندازه یوسف معروف و زیباست.

شمارهٔ ۱۸

شمارهٔ ۱۹

هوش مصنوعی: نه ماه و نه خورشید به زیبایی تو نمی‌رسند و نه لاله و گل به خوشرویی تو قابل قیاس هستند.

نه مهر و نه مه به این نکوئی که توئی

نه لاله و گل به خوب روئی که توئی

هوش مصنوعی: یوسف مورد اشاره در تاریخ و فرهنگ، در واقع تو هستی که در این زمانه می‌درخشی.

یوسف که به روزگار از او می گویند

این یوسف روزگار گوئی که توئی

شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده