رفیق اصفهانی » دیوان اشعار » مفردات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا به کی چشم به ره بر سر هر راه نشینم</p></div>
<div class="m2"><p>به امیدی که ز راهی تو بیایی و نیایی</p></div></div>

دیوان رفیق اصفهانی به کوشش احمد کرمی - احمد کرمی - تصویر ۲۳۲

شمارهٔ ۱۴

تا به کی چشم به ره بر سر هر راه نشینم
به امیدی که ز راهی تو بیایی و نیایی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از انتظار بی‌پایان خود برای دیدن معشوق سخن می‌گوید. او می‌گوید که تا چه زمانی باید در هر جایی منتظر بماند و امید داشته باشد که معشوقش از راهی بیاید، در حالی که او هیچگاه نمی‌آید. این احساس انتظار و ناامیدی عمیق در شعر بیان شده است.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در انتظارم و در هر مسیر نشسته‌ام، امیدوارم که تو از راهی بیایی، اما همچنان نمی‌آیی.

تا به کی چشم به ره بر سر هر راه نشینم

به امیدی که ز راهی تو بیایی و نیایی

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده