هوش مصنوعی: تو دامن خود را از دست من بیرون کشیدی و من گفتم: آستین تو را می‌بوسم و بر درگاه تو می‌افتم.

هوش مصنوعی: دل من در صبح زود مانند غنچه‌ای بود که تنگی و ناراحتی احساس می‌کرد و از عشق تو اشک می‌ریخت. سپس مانند گلی که شکفته می‌شود، شاداب و سرحال شدم.

هوش مصنوعی: چشمم بر تماشای تو بسته شده و حتی در خواب هم نمی‌توانم تو را فراموش کنم، به خاطر اینکه چند روزی را در خیال تو سپری کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هرچه به من بد بگویی و وقتی که من از ظلم و ستمی که به من روا داشته‌ای، فریاد بزنم، تو انکار می‌کنی که هیچ چیزی نگفتم.

هوش مصنوعی: زمانی که رنگ چهره‌ام زرد شد و این امر به وضوح نمایان گردید، اگرچه تلاش کردم که اسرار قلبم را از روش‌ها و احساسات مختلف پنهان کنم.

هوش مصنوعی: در این جدایی، چه شب‌هایی که مردم محل به خاطر ناله‌ها و گریه‌های من بی‌خواب مانده‌اند و من نیز نتوانسته‌ام بخوابم!

هوش مصنوعی: در گذر زمان، چه دردها و داستان‌ها که به خاطر دوری از چهره تو بر من گذشته است. عجیب است که با این همه تجربه و رنج، هنوز هم درس عبرتی نگرفته‌ام!

هوش مصنوعی: خواهش می‌کنم دل مرا به زیبایی‌های زلف خود مشغول نکن، زیرا وقتی که از این حال خارج شوم، دیگر نمی‌توانم دوباره به آن حالت بازگردم.

هوش مصنوعی: از اوحدی می‌پرسید که چرا گل چهره‌ات را پنهان کرده‌ای؟ بیا و ببین که مهره قلبم را بر روی خارهای جدایی تو گذاشته‌ام.