هوش مصنوعی: با من در مورد خوشحالی از وصل تو صحبت نکن، زیرا هیچ اثری از آن باقی نمانده است. دل من شکسته و جسمم در حال فروپاشی است و چیزی جز این حس و حال باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: دل من را بردی و به نظر می‌رسد نمی‌دانم چه‌طور دوری‌ات را تحمل کنم. از هیچ چیز غیر از موهای سیاه تو خبری نیست که به من آرامش بدهد.

هوش مصنوعی: در اینجا فردی از درد و غم خود سخن می‌گوید. او سینه‌اش را مثل سپری در برابر تیرهای عشق یا غم قرار داده است. اما می‌فهمد که با وجود این دفاع، دلش هنوز آسیب‌پذیر است و سپر به تنهایی نمی‌تواند از او در برابر دردها محافظت کند. به عبارتی، او تلاش کرده تا خود را در برابر غم‌ها و چالش‌های عاطفی ایمن کند، اما متوجه می‌شود که این محافظت کافی نیست و جراحت‌ها همچنان وجود دارند.

هوش مصنوعی: چشمانت را به من بسپار، زیرا در شب‌های طولانی تا سپیده‌دم جز صدای آه و اندوه سحر چیزی نمی‌شنوم.

هوش مصنوعی: تو گفته‌ای که من نشانی از درد و اندوه ندارم، اما وقتی به اشک‌هایم نگاه کنی که مانند نقره می‌درخشند، می‌بینی که صورت من به طلایی نمی‌ماند؛ زیرا اندرونم پر از غم و درد است.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم دیگر در حضور تو آبرو داشته باشم، چون بعد از این، از چهره‌ام فقط نشانه‌های ناراحتی و رنج باقی مانده است.

هوش مصنوعی: دیگران برای خود وسایل و دارایی دارند، اما اوحدی تنها چیزی که دارد، دیده‌ای پر از اشک است.