اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب التاسع: فی السفر و الوداع » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جز دُرد سفر دلم نمی آشامد</p></div>
<div class="m2"><p>دل را دگر آبی به جهان باز آمد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویند به هر جا که رسم زآمد و شد</p></div>
<div class="m2"><p>کان «اوحد» سودا زده ام باز آمد</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۶۳

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۷۴

شمارهٔ ۳

جز درد سفر دلم نمی آشامد
دل را دگر آبی به جهان باز آمد
گویند به هر جا که رسم زآمد و شد
کان اوحد سودا زده ام باز آمد

هوش مصنوعی: این ابیات نشان‌دهنده‌ی حسرت و اندوه شاعر در سفر و دوری از معشوق است. او می‌گوید که تنها درد و رنج سفر را حس می‌کند و هیچ چیز دیگری دلش را شاد نمی‌کند. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که گفته می‌شود هر جا که انسان می‌رود، به نوعی بازگشتی وجود دارد و او نیز از همین بازگشت سخن می‌گوید. در مجموع، شاعر از حالتی از ناامیدی و جدایی صحبت می‌کند.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: جز غم سفر، هیچ چیز دیگری دل مرا آرام نمی‌کند و در این جهان، دیگر چیزی برای دل باقی نمانده است.

جز دُرد سفر دلم نمی آشامد

دل را دگر آبی به جهان باز آمد

هوش مصنوعی: می‌گویند هر کجا که بروم و بیایم، من همچنان دچار عشق و شیدایی هستم و باز می‌گردم.

گویند به هر جا که رسم زآمد و شد

کان «اوحد» سودا زده ام باز آمد

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده