اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب » شمارهٔ ۲۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا دست وصال تو نگیرم در دست</p></div>
<div class="m2"><p>وز دولت مسکونت نگردم سرمست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نی لب روزی به خنده خواهم بگشاد</p></div>
<div class="m2"><p>نه چشم شبی زگریه خواهم در بست</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۳۸

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۳۴

شمارهٔ ۲۳۰

تا دست وصال تو نگیرم در دست
وز دولت مسکونت نگردم سرمست
نی لب روزی به خنده خواهم بگشاد
نه چشم شبی زگریه خواهم در بست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که تا زمانی که به محبوب خود نرسد و از خوشی و آرامش او بهره‌مند نشود، نه در روز به خنده خواهد پرداخت و نه در شب چشمش را از گریه خواهد بست. این احساسات بیانگر یک دل‌تنگی عمیق و وابستگی به عشق است.

شمارهٔ ۲۲۸

شمارهٔ ۲۲۹

هوش مصنوعی: تا زمانی که نتوانم دستانت را در دستانم بگیرم و از نعمت حضورت بهره‌مند نشوم، هیچ‌گاه سرشار از شادی نخواهم شد.

تا دست وصال تو نگیرم در دست

وز دولت مسکونت نگردم سرمست

هوش مصنوعی: من روزی به لبخند خواهم خندید و نه شب‌ها را با اشک‌هایم پر خواهم کرد.

نی لب روزی به خنده خواهم بگشاد

نه چشم شبی زگریه خواهم در بست

شمارهٔ ۲۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده