اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب » شمارهٔ ۲۰۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر آتش سَودای تو ای جان افروز</p></div>
<div class="m2"><p>آسوده نیَم چو شمع از گریه و سوز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روز از غم هجر تو بسوزم تا شب</p></div>
<div class="m2"><p>شب در غم وصل تو بسوزم تا روز</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۳۰

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۷۲۳

شمارهٔ ۲۰۱

بر آتش سودای تو ای جان افروز
آسوده نیم چو شمع از گریه و سوز
روز از غم هجر تو بسوزم تا شب
شب در غم وصل تو بسوزم تا روز

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از آتش عشق و longing (دلتنگی) خود نسبت به معشوق صحبت می‌کند. او می‌گوید که مانند شمع از غم و اندوه عشق می‌سوزد و در طول روز از غم جدایی و در شب از آرزوی وصال معشوق می‌سوزد. احساساتی عمیق و شکننده از عشق و فراق در این ابیات وجود دارد.

شمارهٔ ۱۹۹

شمارهٔ ۲۰۰

هوش مصنوعی: عشق تو مانند آتشی در وجودم شعله‌ور است و من همچون شمعی در حال گریه و سوختن، آرامش ندارم.

بر آتش سَودای تو ای جان افروز

آسوده نیَم چو شمع از گریه و سوز

هوش مصنوعی: باید تمام روز را به خاطر جدایی تو عذاب بکشم و تا شب در اندوه وصال تو بسوزم.

روز از غم هجر تو بسوزم تا شب

شب در غم وصل تو بسوزم تا روز

شمارهٔ ۲۰۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده