اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة » شمارهٔ  ۷۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون معترفم بدانچ سرمستی هست</p></div>
<div class="m2"><p>در حضرتت افلاس و تهیدستی هست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من آنِ توَم، تو را چه باشد؟ هیچی</p></div>
<div class="m2"><p>تو آن منی مرا همه هستی هست</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۱۰۶

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۴۲

شمارهٔ  ۷۸

چون معترفم بدانچ سرمستی هست
در حضرتت افلاس و تهیدستی هست
من آن توم تو را چه باشد هیچی
تو آن منی مرا همه هستی هست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به احساس سرمستی و عشقش به معشوق اشاره می‌کند. او می‌گوید که با وجود فقر و تهیدستی‌اش، عاشق و شیدای معشوق است. در حقیقت، او معشوق را در کمال می‌بیند و می‌گوید که در این عشق، معشوق تمام وجود اوست و او تنها یک بخش از وجود معشوق است.

شمارهٔ  ۷۶

شمارهٔ  ۷۷

هوش مصنوعی: من به خاطر سرمستی و شادی‌ام در پیشگاه تو، به فقر و بی‌پولی‌ام اعتراف می‌کنم.

چون معترفم بدانچ سرمستی هست

در حضرتت افلاس و تهیدستی هست

هوش مصنوعی: من belonging به توام؛ تو چه اهمیتی داری؟ هیچ یک از تو! تو در واقع تمام وجود منی.

من آنِ توَم، تو را چه باشد؟ هیچی

تو آن منی مرا همه هستی هست

شمارهٔ ۷۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده