هوش مصنوعی: به ما نگاهی بینداز و زندگی‌ات را به ما هدیه بده، دلی پر از عشق به ما بده، تا ما هم جان و جوانی‌مان را به تو ببخشیم.

هوش مصنوعی: به خاطر بوسه‌ای از تو، می‌توانم صفرا را از خود دور کنم و با بویی از دل، ناتوانی‌ام را کنار بزنم.

هوش مصنوعی: اگر به دلداری کسی در لحظه‌ای خوشایند توجه کنی، نباید عادت به بی‌احساسی و نامهربانی کنی. به دلیلی که این سازش و عشق را به دست آورده‌ای، باید به نصیحت‌ها گوش بدهی.

هوش مصنوعی: به زور و فشار تحمل می‌کنم تا از وعده‌های تو کناره‌گیری نکنم، چرا که هیچ اعتباری به حرف‌های بی‌اساس و بی‌پایه وجود ندارد.

هوش مصنوعی: عشق تو به جان و دل من حمله‌آور شد و هیچ‌کس نتوانست از بلای آسمانی رهایی یابد.

هوش مصنوعی: تو دل و جانم را به دست گرفتی و من برای تو فدایت شوم. حالا چه نیازی به تفاوت بین دل دادن و جان دادن وجود دارد وقتی که تو یارم هستی؟

هوش مصنوعی: اگر من با گریه و زاری بر درگاه حضور تو خاک شوم، دیگر هیچ ارزشی برای چارچوب استخوانی من نخواهد بود.