هوش مصنوعی: به آواز سازها و نواهای خوش، ای ساقی، جام می را در دستانم بگذار.

هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و جمعی در بهشتی که در اینجا برپا شده، هستند. حالا اگر در این لحظه از این نعمت بهره‌مند نشوی، پس کجا و چه زمانی می‌خواهی این خوشی را تجربه کنی؟

هوش مصنوعی: نه من به مقام و جایگاه تو دسترسی دارم و نه تو لیاقت آن را داری که به من نزدیک شوی.

هوش مصنوعی: به من یک جام پر از زندگی بده و راه حلی پیدا کن تا این جان بی‌جان را از حالت مردگی نجات دهی.

هوش مصنوعی: بخور و اگر استاد تو از تو بپرسد که چه کسی به تو خوردن شراب را یاد داده، بگو او بود.

هوش مصنوعی: نوشیدن یک جرعه از این نوشیدنی را تجربه کن تا بفهمی حال و هوای آن چطور است و چه لذتی دارد.

هوش مصنوعی: اگر روح تو به شدت گرفتار شود، آنقدر که به عرق پیشانی‌ات بیفتد و دامن‌ات را به خود بگیرد.

هوش مصنوعی: به قدری در دلِ تو جا می‌گیرد که پس از آن، از افراط لذت که به دست آورده‌ای، پشیمان خواهی شد.

هوش مصنوعی: اگر این شراب بوی خوبی دارد، پس چرا حاتم طائی به شدت بی‌تابی می‌کند؟

هوش مصنوعی: اگر از این جام نوشیده نشده، پس چرا خسرو این‌قدر مست و بی‌خود شده است؟

هوش مصنوعی: اگر در شعر قافیه‌ها خوب سخن نگویی، مانند لاف زدن بی‌دلیل، به رازی که در دل داری نمی‌رسی و آن را گم می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر شایسته گفتگوی عقلانی بودی، هرگز مانند قیسِ بیچاره، از حی نرفته بودی.