نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یک دم دل شاد را به صد دم ندهی</p></div>
<div class="m2"><p>واندم به دم عیسی مریم ندهی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرغان ضمیر از صفا رام شوند</p></div>
<div class="m2"><p>جمع آی که از تفرقه شان رم ندهی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳۶

یک دم دل شاد را به صد دم ندهی
واندم به دم عیسی مریم ندهی
مرغان ضمیر از صفا رام شوند
جمع آی که از تفرقه شان رم ندهی

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به اهمیت شادی در زندگی و یکپارچگی اشاره می‌کند. او می‌گوید که یک لحظه خوشی به اندازه صد لحظه دیگر ارزش دارد و نباید آن را فدای چیزهای بی‌فایده کرد. همچنین، از تفرقه و جدایی پرندگان روح که نماد افراد هستند، انتقاد می‌کند و دعوت به وحدت و جمع شدن می‌نماید تا از پراکندگی جلوگیری شود.

شمارهٔ ۱۳۴

شمارهٔ ۱۳۵

هوش مصنوعی: هرگز لحظه‌ای دل شاد را به صد لحظه غم و اندوه نمی‌فروشی، حتی اگر آن لحظه شاد به اندازه دم عیسی مریم ارزشمند باشد.

یک دم دل شاد را به صد دم ندهی

واندم به دم عیسی مریم ندهی

هوش مصنوعی: پرندگان دل از سر صفا آرام می‌گیرند، به جمع بیایید تا از تفرقه و جدایی آنها نترسید.

مرغان ضمیر از صفا رام شوند

جمع آی که از تفرقه شان رم ندهی

شمارهٔ ۱۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده