نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل جز ز دو زلف پرخم و پیچ مجو</p></div>
<div class="m2"><p>از عشق نشان به قرعه و زیج مجو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بنشین و نگاه کن که آسیمه دلست</p></div>
<div class="m2"><p>هرکس که چو روین است ازو هیچ مجو</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲۷

دل جز ز دو زلف پرخم و پیچ مجو
از عشق نشان به قرعه و زیج مجو
بنشین و نگاه کن که آسیمه دلست
هرکس که چو روین است ازو هیچ مجو

هوش مصنوعی: این ابیات به فضای عاشقانه و احساسات عمیق اشاره دارند. شاعر از دل می‌خواهد که به جز زلف‌های پیچ‌خورده معشوق، به چیزی دیگر فکر نکند و به دنبال نشانه‌های عشق در علم و حساب (قرعه و زیج) نباشد. او تاکید می‌کند که تنها کافی است بنشیند و نگاه کند، زیرا دل هر کسی که عاشق است و درگیر عشق واقعی است، آشفته و پریشان است و نیازی به جستجوی چیزهای دیگر نیست.

شمارهٔ ۱۲۵

شمارهٔ ۱۲۶

هوش مصنوعی: دل را جز از زیبایی و پیچش دو زلف عشق نخواهی یافت، بنابراین به دنبال نشانه‌ای از عشق در کیمیای زندگی یا حساب و کتاب نباش.

دل جز ز دو زلف پرخم و پیچ مجو

از عشق نشان به قرعه و زیج مجو

هوش مصنوعی: بنشین و تماشا کن که هرکس دلش پریشان است، هیچ از او نخواه که به حالش فکر کند یا تو را درک کند.

بنشین و نگاه کن که آسیمه دلست

هرکس که چو روین است ازو هیچ مجو

شمارهٔ ۱۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده