نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پر می بینم که بینوا می آیم</p></div>
<div class="m2"><p>بیگانه ز خویش و آشنا می آیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای کاش چو رفتنم ندانم به کجاست</p></div>
<div class="m2"><p>می دانستم که از کجا می آیم؟</p></div></div>

دیوان نظیری نیشابوری با تصحیح و تعلیقات محمدرضا طاهری - نظیری نیشابوری - تصویر ۵۸۴

شمارهٔ ۱۱۲

پر می بینم که بینوا می آیم
بیگانه ز خویش و آشنا می آیم
ای کاش چو رفتنم ندانم به کجاست
می دانستم که از کجا می آیم

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از حس تنهایی و غمگینی خود سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که از خود دور شده و به یک سرزمین بیگانه آمده است. آرزو می‌کند که در لحظه‌ی رفتنش نمی‌دانست به کجا می‌رود تا از گذشته و جایی که از آن آمده، آگاهی داشته باشد. این کلمات بیانگر دلتنگی و افسردگی شاعر است.

شمارهٔ ۱۱۰

شمارهٔ ۱۱۱

هوش مصنوعی: در اینجا بیان شده که انسان با احساس تنهایی و دوری از خودش وارد دنیای نابسامانی می‌شود، به طوری که دیگر از هویت خودش بی‌خبر و غریب به نظر می‌رسد، حتی اگر افراد آشنا و نزدیک به او باشند.

پر می بینم که بینوا می آیم

بیگانه ز خویش و آشنا می آیم

هوش مصنوعی: ای کاش وقتی که می‌روم، ندانم به کجا می‌روم. کاش می‌دانستم از کجا آمده‌ام.

ای کاش چو رفتنم ندانم به کجاست

می دانستم که از کجا می آیم؟

شمارهٔ ۱۱۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده