هوش مصنوعی: غم ناشی از جدایی را از دور احساس کرد و دوباره به جان رنجورم چنگ انداخت.

هوش مصنوعی: در لذت‌های ناکامل دنیا، زمان کوتاهی دارم و به خاطر بی‌خود شدن از می، عملم ضعیف‌تر است.

هوش مصنوعی: چهره معصوم و زیبای دل را نمی‌بینم و دل به خاطر دوری چشمان بی‌نور، غمگین و آشفته شده است.

هوش مصنوعی: هرچند که در دل درد و غم دارم و اشک‌هایم پنهان مانده‌اند، این غم در اعماق وجودم نهفته است و نمی‌توانم آن را به کسی نشان دهم.

هوش مصنوعی: وقتی به زخم دلم دست می‌زنم، مانند آب نمکی که می‌جوشد و شور می‌شود، درد و ناراحتی‌ام بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: سخنانی که در سکوت بیان نمی‌شوند، نمی‌توانند دردهای عمیق و جدی را درمان کنند.

هوش مصنوعی: در جایی که عشق و خوشی به من داده شد، منصور آخرین قطره را از من گرفت.

هوش مصنوعی: بوی نشاط و خوشحالی ما به قدری زیاد است که حتی آب و گل نیز نمی‌توانند آن را حس کنند. این خوشی و alegría ما فراتر از هر چیز مادی است.

هوش مصنوعی: مشکلات و حالات دشوار خود را خودت می‌دانی و در عین حال، در دنیای خودت به تنهایی نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: تمام کارهای تو به دل امیدوار است و به خاطر نیکی و خوبی تو، چشم بد از تو دور است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر بیان می‌کند که یک درویش (فردی که زندگی زاهدانه دارد) با سرعت به ثروت و توانگری دست می‌یابد و در نتیجه، شهری که در آن زندگی می‌کند، رونق و آبادانی بیشتری پیدا می‌کند. این به نوعی به قدرت تغییرات و ظرفیت‌های انسانی اشاره دارد که می‌توانند بر محیط اطراف خود تأثیر بگذارند.