نیر تبریزی » سایر اشعار » شمارهٔ ۵۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>همقطاران رفت ما ماندیم خاک کوی دوست</p></div>
<div class="m2"><p>دیگران را کعبه مقصد بود ما را روی دوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که جان به وصل دهم پیش روی دوست</p></div>
<div class="m2"><p>تاری اگر به دست من افتد ز موی دوست</p></div></div>

شمارهٔ ۵۱

همقطاران رفت ما ماندیم خاک کوی دوست
دیگران را کعبه مقصد بود ما را روی دوست
گفتم که جان به وصل دهم پیش روی دوست
تاری اگر به دست من افتد ز موی دوست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از حال و روز خود در مقایسه با دیگران صحبت می‌کند. او و همراهانش در کنار دوست محبوبشان باقی مانده‌اند، در حالی‌که دیگران به دنبال مقاصدی دیگر هستند. شاعر اعلام می‌کند که حاضر است جانش را در راه وصال دوست فدای کند و حتی اگر موهای دوستش به دستش بیفتد، آن را گرانبها می‌داند. در واقع، این اشعار بیانگر عشق و ارادت عمیق شاعر به دوستش است.

شمارهٔ ۴۹

شمارهٔ ۵۰

هوش مصنوعی: همراهان من رفتند و من ماندم، در جایی که دوست من زندگی می‌کند. برای دیگران، کعبه و جایی مقدس مقصد است، اما برای ما فقط دیدن روی دوست اهمیت دارد.

همقطاران رفت ما ماندیم خاک کوی دوست

دیگران را کعبه مقصد بود ما را روی دوست

هوش مصنوعی: گفتم که جانم را فدای وصال محبوبش کنم و اگر به دستم بیفتد، تار موی او را به عنوان یادگاری از او نگه دارم.

گفتم که جان به وصل دهم پیش روی دوست

تاری اگر به دست من افتد ز موی دوست

شمارهٔ ۵۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده