هوش مصنوعی: ما از تو انتظار صداقت داریم، اما چنین چیزی در دنیا وجود ندارد. آرزوی داشتن وفا از جانب خوبان، خواسته‌ای غیرممکن است.

هوش مصنوعی: تو با شوخی دل ما را بردی و چهره‌ات را از ما پنهان کردی. اشکالی ندارد، اما می‌پرسم: خانه‌ات کجاست؟

هوش مصنوعی: اگر روزی پرده از چهره‌ی خدا برداری، جهانی با خیال تو عشق و شور و شوق به نمایش می‌گذارند و همه چیز دگرگون خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل من در لابه‌لای پیچ‌وخم‌های موهای پریشانت گم شده است. نشانی بده تا بتوانیم بفهمیم که آیا این شانس و زندگی ماست یا نه.

هوش مصنوعی: دوست عزیزی که درو زلف‌های نامنظم و پریشان تو پیچیده است، اگر چنین جسارتی هست، تنها از باد صباست.

هوش مصنوعی: زهره‌افزایی و ناز چشمان تو، غمزه‌ات مرا سرمست و شاداب می‌کند. هیچ کس در اطراف چشمان پر از شراب تو نمی‌تواند مانند پارسایان بی‌خیال باشد.

هوش مصنوعی: من عاشق آن خاکی هستم که بر سر کوی تو افتاده است، چرا که در هر دانه‌اش عشق تو نهفته است.

هوش مصنوعی: زاهد به زیبایی و جذابیت صورت و موی دختران زیبا نگاه می‌کند، و در این نگاه، او چیزی را می‌بیند که از نظر او خطاست. به عبارتی، او در این زیبایی، نقص و اشتباهی را می‌یابد که نشان‌دهنده دیدگاه خاص اوست.

هوش مصنوعی: من مانند آن خاکی هستم که در هوای او هستم. اگر روزی غبارم از سر کوی او برود، چشمانم به عقب خواهد بود و او را فراموش نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: تمامی موجودات و اجزای جهان را به عنوان طرفداران و حامیان تو می‌شناسم و حتی یک تار مویی نیز پیدا نمی‌کنم که از یاد تو جدا باشد.

هوش مصنوعی: چه نیازی به پرهیز از زیبایی‌های آن معشوق زاهد است؟ من نمی‌دانم که پرهیز از این‌گونه جمال و جذابیت چه جایز است.

هوش مصنوعی: نسیمی که از وجود و هستی می‌گذرد، هیچ مانعی ندارد. پس در عشق تو، معاذالله، هیچ پرده‌ای بین ما وجود ندارد.