هوش مصنوعی: دل به شدت از رفتار تو ناله می‌کند، ای جان، چگونه می‌توان آن را تحمل کرد؟ بنده چطور می‌تواند ظلم سلطان را ببیند و دم نزند؟

هوش مصنوعی: روح ما به عشق چهره‌ات گره خورده است. چگونه ممکن است که این عهد و پیمان شکسته شود که در آغاز شکل گرفته است؟ این کار به هیچ وجه درخور شایستگی نیست.

هوش مصنوعی: چشم سیاه تو با من چه می‌کند، وقتی که این حال را به اسیر کافر در سرزمین کافران نشان می‌دهد؟ حاشا که چنین چیزی ممکن باشد!

هوش مصنوعی: درد عشق تو در دل من، حتی بیشتر از درمانش برایم لذت‌بخش است. دل من فقط به وصل و درمان تو فکر می‌کند، اما چطور می‌تواند این خواسته را داشته باشد؟

هوش مصنوعی: هر کسی که چهره‌ی تو را در خیال خود بیند، آرزوی بهشت و نعمت‌های آن را در دل دارد، اما چگونه می‌تواند از آن چشم‌پوشی کند؟

هوش مصنوعی: هرچند حال دلم هر لحظه از زلف تو آشفته‌تر می‌شود، ولی من هرگز نمی‌توانم آن زلف‌های پریشان را ترک کنم. الهی چه کنم؟

هوش مصنوعی: آرزو دارم که چهره زیبای تو را ببینم، ای باغ سرشار از زیبایی. یاد نسرین و باغ‌ها چه تأثيری بر این آرزو خواهد گذاشت؟

هوش مصنوعی: عاشق چهره تو، جز خاک پای تو، چیزی ندارد. این چشم گریان، مانند مرواریدی در آن، هیچ گاه نمی‌تواند ارزش تو را نشان دهد!

هوش مصنوعی: مدعی می‌گوید که نسیمی از چهره زیبا و دلنشین معشوقان وزیده و توجهش را جلب کرده است. اما او این را قبول ندارد و می‌گوید که چگونه می‌توان به غیر از چهره خوبان توجه کرد؟ این نشان می‌دهد که زیبایی‌های واقعی فقط در چهره محبوبان وجود دارد و دیگر هیچ چیزی قابل اعتنا نیست.